Diabetes mellitus, sa kliničkim terminom diabetes mellitus, je grupa stanja u kojima je sadržaj mreže u krvi šećera (glukoze) poboljšan iznad normalnog, nivoa glukoze u krvi. To je ili zbog činjenice da pankreas ne stvara dovoljno hormona insulina, ili ćelije tela ne reaguju na proizvedeni insulin. Visok nivo šećera u krvi stvara klasične simptome: stalno pišanje, kao i povećan osećaj žeđi, kao i apetit.
Postoje tri glavne ekipe dijabetesa: dijabetes melitus tipa 1. Zbog činjenice da organizam ne proizvodi insulin i da mu je potrebna injekcija insulina ili upotreba insulinske pumpe. Ova vrsta se ranije zvala insulin-zavisni dijabetes melitus, a takođe i juvenilni dijabetički problemi vrste 2 dijabetička pitanja mellitus. To je zbog insulinske rezistencije, gde ćelije tela ne mogu da koriste insulin, ponekad u kombinaciji sa smanjenom proizvodnjom insulina. To se koristi da se zove ne-insulin reliant diabetes mellitus ili diabetes mellitus. Dijabetes tipa 3, Alchajmerova bolest ili Alchajmerov poremećaj. Dijabetes tipa 1 i takođe 2 mogu postati dijabetički problemi tipa 3. Gestacijski dijabetes. Ova vrsta se dešava kada trudnice bez istorije dijabetes melitusa razviju visok šećer u krvi. Ponekad je preteča za rast dijabetičkih problema tipa 2. Gestacijski diabetes mellitus (gestacijski diabetes). Ova vrsta dijabetičkih problema je reakcija na hormonske modifikacije koje se dešavaju tokom trudnoće.
Hormoni koji se razvijaju u posteljici mogu smanjiti nivo osetljivosti vašeg tela na insulin. To može prouzrokovati visok nivo šećera u krvi tokom trudnoće. Tip 1, tip 2, kao i problemi sa gestacijskim dijabetičarima su zaista tipični, međutim oni nisu jedine vrste dijabetesa. Postoji niz drugih vrsta dijabetesa, a takođe i nekoliko koji formalno nisu kategorisani kao vrste. Bilo je moguće nositi se sa svim oblicima dijabetes melitusa s obzirom na to da se insulin pojavio 1921. godine, a dijabetes tipa 2 se može liječiti oralnim lijekovima. Oba tipa 1 i 2 su trajna stanja, jer nema lijeka. Gestacijski dijabetes obično prolazi nakon rođenja. Zanemareni dijabetes melitus stvara brojne komplikacije. Teški problemi uključuju hipoglikemiju i ketoacidozu osobe sa dijabetesom. Uporni problemi sastoje se od srčanih bolesti, hronične insuficijencije bubrega, a takođe i retinopatije dijabetičara (oštećenje mrežnjače). Zbog toga je značajan tretman za dijabetička pitanja presudan, kao i kontrola visokog krvnog pritiska, kao i načina života, kao što su prestanak pušenja cigareta, a takođe i očuvanje zdrave i uravnotežene telesne težine.
Dijabetes Vrste 1
Dijabetes melitus tipa 1 se prepoznaje po gubitku beta ćelija koje proizvode insulin u pankreasu, što rezultira nedostatkom insulina. Ovaj tip se može dodatno podijeliti na imuno posredovane i idiopatske (nepoznati osnovni uzrok gubitka beta ćelija). Većina slučajeva vrste 1 je posredovana imunitetom, gdje je gubitak beta ćelija rezultat autoimunog napada posredovanog T-ćelijama.
Ne postoji poznata prevencija u odnosu na dijabetičke probleme tipa 1, što stvara 5-10% slučajeva dijabetesa melitusa u Danskoj. Većina ljudi je zdrava sa zdravom i uravnoteženom tjelesnom težinom kada se bolest desi. Nivo osetljivosti na insulin je normalno normalan, tačnije na početku bolesti. Vrsta 1 dijabetička pitanja mogu uticati i na djecu i na odrasle, međutim tradicionalno se naziva „adolescentni dijabetes“ zbog činjenice da se bolest najčešće javlja kod djece.
Tip 2 Diabetes Mellitus
Dijabetička pitanja tipa 2 mellitus karakteriše oštećena osetljivost na insulin, koja se može kombinovati sa poremećenom proizvodnjom insulina. Smanjen nivo osetljivosti na insulin je možda rezultat insulinskog receptora. Ipak, dubinski uređaji su i dalje neidentifikovani. Drugi mogući osnovni uzrok insulinske rezistencije je enzim koji razgrađuje insulin, IDE (nakon engleskog: enzim koji razgrađuje insulin). Dijabetes vrste 2 je najčešća vrsta i takođe čine 85% dijabetičkih problema melitus kod danskih pacijenata. Na početku tipa 2 uglavnom se posmatra smanjen nivo osetljivosti na insulin. U ovoj fazi, povećana razina šećera u krvi (hiperglikemija) može se ispraviti putem životnih modifikacija i/ili zubnih lijekova koji povećavaju osjetljivost na inzulin ili smanjuju proizvodnju šećera u jetri.
Gestacijski Dijabetes
Gestacijski dijabetes je sličan dijabetesu tipa 2 u mnogim metodama i izazvan je smanjenom osjetljivošću na inzulin koja je moguće inkorporirana sa smanjenom sekrecijom insulina. Ova vrsta se javlja u 2-3% svih trudnoća, kao i najčešće nestaje nakon poroda. Gestacijski dijabetes se može liječiti, međutim potrebno je pažljivo praćenje tokom trudnoće. U vezi 40% oboljelih žena kasnije u životu uspostavi dijabetes 2. godine. Druge Vrste Detalja. Postoji više od 30 ključ u ovoj kategoriji. Različite genetske anomalije mogu dovesti do defekata u funkciji beta ćelija. Svaka vrsta stanja koje oštećuje gušteraču može uzrokovati dijabetes melitus (npr.upala gušterače ili cistična fibroza). Mnogi lekovi sprečavaju proizvodnju insulina, a takođe i određeni toksini mogu oštetiti beta ćelije.
Znakovi I Simptomi Dijabetesa I Takođe Problemi
Tradicionalni znaci problema sa dijabetičarima bez nadzora su gubitak težine, podignuto mokrenje (poliurija) kao i povišeni osećaj žeđi (polidipsija) i takođe glad (polifagija). Znakovi i simptomi se odmah utvrđuju (u sedmicama ili mjesecima) kod problema sa dijabetesom tipa 1, dok se obično stvaraju tokom mnogo dužeg vremena kod problema sa dijabetesom tipa 2. Visok nivo glukoze (hiperglikemije) u krvi tokom dužeg vremenskog perioda može prouzrokovati apsorpciju šećera direktno u sočivo oka, što stvara modifikacije u formiranju sočiva, a time i modifikacije u vidu. Zamagljen vid je stalni znak i simptom, koji uključuje dijagnozu za dijabetičke probleme. Dijabetičke probleme tipa 1 Uvijek treba pretpostaviti u slučaju neočekivanih promjena vida, dok se kod tipa 2 modifikacije odvijaju još sporije. Različite vrste kožnih osipa mogu se desiti kod dijabetes melitusa i zajednički se nazivaju dermadromama dijabetičara.
Slučajevi Hitne Situacije Za Dijabetičare
Osobe sa dijabetesom (obično vrsta 1) takođe mogu doživeti ketoacidozu dijabetičara, problem sa poremećajima u zakonu brzine metabolizma, koji se identifikuje po mirisu acetona u izdahnutom vazduhu, brzom, dubokom disanju, mučnini, povraćanju, nelagodnosti u stomaku, a takođe i modifikovanom stanju svesti. Neobičan, međutim, baš kao što se veliki problem naziva hiperosmolarno ne-ketotičko stanje i mnogo je uobičajeniji kod dijabetičara tipa 2. Ovo stanje prvenstveno dovodi do dehidracije.
Pitanja
Svi oblici dijabetes melitusa povećavaju opasnost od problema na duži rok. Oni se obično razvijaju tokom mnogo godina (10-20), međutim mogu biti početni znaci i simptomi kod ljudi koji ranije nisu otkriveni. Primarna dugoročna pitanja odnose se na krvne sudove. Dijabetes melitus povećava opasnost od srčanih bolesti. Primarne makrovaskularne (ateroskleroza velikih krvnih sudova) poteškoće su ishemijska bolest srca (angina pektoris i takođe srčani udar), moždani udar kao i spoljašnja vaskularna bolest. Dijabetes melitus takođe stvara mikrovaskularne probleme, koji su oštećenja malih kapilara (vene). Dijabetička retinopatija (oštećenje mrežnjače oka) rezultira prilagođavanjem vida, oštećenim vidom, kao i potencijalno sljepilom. Dijabetička nefropatija (oštećenje bubrega) uzrokuje razvoj ožiljnog tkiva u bubrezima, gubitak zdravih proteina kroz urin i na kraju hronično zatajenje bubrega, što zahtijeva dijalizu. Dijabetička neuropatija (oštećenje nerava) dovodi do utrnulosti, parestezije (osećaj igala u koži, kao kada deo tela „spava“) kao i nelagodnost u stopalima. Pored toga za vanjsko vaskularno stanje stopala, neuropatija povećava rizik od problema s dijabetesom (čir i također nelagodnost), što može biti teško liječiti i može pozvati na amputaciju.
Sistem Stanja
Insulin je glavni hormon koji reguliše apsorpciju šećera iz krvi i takođe direktno u ćelije. Nedostatak insulina ili odsustvo nivoa osetljivosti na insulin kao rezultat igra centralnu dužnost u svim vrstama dijabetičkih problema. Ljudi mogu da apsorbuju određene ugljene hidrate. Skrob kao i određeni disaharidi, kao što je saharoza, brzo se razmjenjuju laki monosaharidi, najčešće šećer, koji je ključni resurs energije u tijelu. Ostatak se prenosi u Debelo crijevo gdje ih obrađuje flora crijevnog trakta. Insulin se lansira direktno u krv iz beta ćelija, koje se nalaze u jedinstvenom žljezdanom tkivu pankreasa zvanom Langerhansova ostrva, kao reakcija na povećanje glukoze u krvi koja se obično dešava nakon jedenja jela. Insulin signalizira ćelijama tijela da uzmu tekuću glukozu za upotrebu kao gorivo, konverziju u različite druge molekule ili za skladišni prostor. Insulin je takođe primarni signal za pretvaranje glukoze u glikogen za skladišni prostor u jetri i mišićnoj masi. Smanjen stepen šećera u krvi smanjuje sekreciju insulina od strane beta ćelija, a takođe i razgradnju glikogena na šećer.
Ovo reguliše hormonski agens glukagon, koji deluje suprotno od insulina. Glukoza stvorena u jetri iz glikogena se tako oslobađa pravo u krv. Visoki stepeni insulina podstiču anaboličke (građevinske) procedure, kao što su rast ćelija, sinteza proteina i takođe prostor za skladištenje masti. Insulin je ključni signal koji transformiše brojne metaboličke procedure iz kataboličkog (pogrdnog) u anaboličko stanje. Ako je količina insulina nedovoljna, ako ćelije slabo reaguju na insulin ili ako čestice insulina ne funkcionišu, šećer u krvi sigurno neće izazvati ove tipične rezultate, tako da šećer neće biti apsorbovan u ćelije, a takođe neće biti uskladišten u jetri, kao ni u mišićnom tkivu. Ishod završetka je konzistentan visok stepen glukoze u krvi, kršenje sinteze proteina, što rezultira sagorevanjem masti, kao i drugim metaboličkim poremećajima u vrsti acidoze. Povišena koncentracija šećera u krvi dostiže skup stepen da ponovno uzimanje glukoze u bubrezima postaje nepotpuno, a takođe se nekoliko glukoze gubi kroz mokraću. Ovo pokreće osmotsku diurezu, a takođe i podignut razvoj urina (poliurija). Kao rezultat gubitka tečnosti sigurno će doći do dehidracije što uzrokuje povećanu žeđ (polidipsiju).
